Kondensacja to skraplanie się pary wodnej, która występuje w powietrzu, na powierzchnie o niższej temperaturze niż temperatura punktu rosy. Dzieje się tak dlatego, że powietrze nie może już wchłonąć więcej pary wodnej i następuje jej skraplanie. Oprócz temperatury niewątpliwy wpływ ma w tym przypadku także wilgotność względna powietrza. Wraz ze wzrostem wilgotności oraz w wyniku wahań tej wielkości rośnie ryzyko wystąpienia kondensacji. Niestety określenie wartości wilgotności jest trudne na etapie projektowania instalacji.
Problem wykraplania się pary wodnej dotyczy instalacji chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz wentylacyjnych. Wykraplająca się woda ścieka po powierzchni, stopniowo doprowadzając do jej uszkodzenia. W przypadku instalacji skraplanie może prowadzić do korozji jej elementów składowych, a tym samym ich uszkodzenia i wymiany. Problem może zostać spotęgowany zawartością substancji agresywnych w skraplanej wodzie, np. SO2, tlenków azotu. Inny problem może pojawić się w przypadku instalacji zabudowanych w ścianie lub suficie. Ściekająca woda jest przyczyną powstawania zacieków, pojawienia się grzybów i pleśni.
Aby zapobiec skraplaniu się wody, pomiędzy chłodną powierzchnią a otoczeniem, umieszcza się barierę izolacyjną. Do izolacji instalacji zimnych stosuje się zwykle tworzywa o strukturze zamkniętokomórkowej, które nie pochłaniają wilgoci i charakteryzują się wysokim współczynnikiem oporu dyfuzji pary wodnej. Dodatkowo zabezpieczają instalację przed grzybami i pleśnią. Wybierając materiał izolacyjny do termoizolacji przeciwkondensacyjnej, powinniśmy kierować się współczynnikiem oporu dyfuzyjnego pary wodnej. Dla materiału budowlanego określa on paroprzepuszczalność w odniesieniu do warunków określonych normowo w powietrzu. Wartość współczynnika wskazuje, ile razy jest on mniej przepuszczalny dla pary wodnej niż tej samej grubości warstwa powietrza.
Przykładem materiału izolacyjnego do instalacji zimnych jest kauczuk. Jest to materiał powstający w wyniku syntezy chemicznej, tworzący strukturę zamkniętokomórkową o drobnych komórkach. Materiały izolacyjne na jego bazie mają bardzo wysoką wartość współczynnika oporu dyfuzyjnego. Duża elastyczność pozwala dopasować materiał do kształtu elementu izolacji. Najczęściej produkowane są płyty, maty, profile i otuliny. Otuliny w kształcie pierścienia cylindrycznego charakteryzują się uniwersalnością i umożliwiają izolowanie elementów o dowolnym kształcie. Na rynku dostępne są przewody preizolowane, które zostały wyposażone w otulinę o różnych właściwościach i grubościach. W przypadku izolacji o dużych grubościach wykonuje się izolacje warstwowe, nakładając na siebie otuliny o odpowiednich grubościach.
Prawidłowe wykonanie izolacji zapewnia sprawne funkcjonowanie naszej instalacji. Podczas eksploatacji warstwa izolacyjna ulega zużyciu, dlatego należy regularnie sprawdzać jej stan i w razie potrzeby dokonywać niezbędnych napraw.
Źródło: redakcja
Partnerzy serwisu
To dzięki tym firmom możemy realizować Wasze potrzeby i zainteresowania